Een open venster zijn
Soms sluiten we de luiken van ons hart om niet te hoeven voelen wat te pijnlijk is. Toch verlangt iets in ons naar licht, naar uitzicht, naar verbinding.
Een open venster zijn betekent: het licht weer toelaten — in jezelf én voor de ander. Over vertrouwen, toekomst en het zacht openen van je hart.
Aan het meer
Afgelopen maand was ik in Zwitserland, aan de Bodensee. Ik was daar voor een conferentie met andere gelijkgestemde mensen die het goede voor ogen hebben voor hun cliënten.
We leerden van elkaar, met als doel, dat ieder mens tot zijn recht mag komen - door bevrijding, verandering en waardoor heling ontstaat.
Want het leven nodigt ons steeds weer uit om oude lasten los te laten, zodat we weer vrij kunnen ademen.
Na een lange dag liep ik langs de oever van het meer. De lucht was zachtgrijs, de wind droeg de geur van water en dorre bladeren. Alles was in verstilling.
De bomen lieten hun blad los, de boten lagen vast in de haven.
De wandelaars met bontmutsen en warme jassen gingen stil voorbij.
Zelfs het geluid van spelende kinderen leek zachter te worden, alsof de wereld even ingehouden ademde.
Zomaar een dag in de herfst — verstilling en inkeer.
Toen liep ik langs een kunstwerk: een open raam, zonder glas, waar de wind doorheen kon gaan.
Door dat venster had ik uitzicht op het meer en in de verte op bergen.
Het raakte me diep……dat beeld van openheid, van verbinding tussen buiten en binnen, tussen stilte en horizon.
Het inspireerde me, en daarom noem ik deze blog: Een open venster zijn.
De luiken van het hart
Want hoe mooi is het om zo in het leven te staan — open en ontvankelijk.
Zoals een kind de wereld inkijkt: vol verwondering, zonder oordeel, met een open blik.
Zo mogen ook wij kijken — naar de natuur, naar de schepping, naar elkaar.
Om het licht te zien dat alles doordringt, en de wind — als Geest van God — door ons heen te laten waaien.
Dan ademt het leven vrij door ons heen.
Toch weet ik hoe gemakkelijk het gebeurt dat we de luiken van ons hart sluiten.
Soms om te overleven. Soms omdat de storm in ons leven te hevig was.
Er zijn woorden die je hebben geraakt, gebeurtenissen die nog altijd te zwaar wegen en diepe wonden hebben achtergelaten.
Dan trek je je terug naar binnen – in stilte, neem je jezelf in bescherming.
Tegelijkertijd voel je alsof je opgesloten zit, waardoor je ziel niet tot leven komt.
Inkeer hoort bij het leven. Stilte maakt ons weer één met onszelf. De rust is nodig om weer te weten wat we nodig hebben.
Maar het is ook nodig om de blik naar buiten te houden naar de horizon, naar het licht, naar wat komt.
Een open venster
Wie de luiken opent, merkt dat het licht naar binnen stroomt.
Zonlicht vult de kamer, verzacht de schaduwen, brengt troost en toekomst.
Zo mag ook ons hart weer open gaan.
Om licht toe te laten — van de dag, van de zon, van de mensen die we ontmoeten.
Want het licht van buitenaf verlicht het donker van binnen.
En zo kun jij zelf een open venster worden:
met open ogen waardoor licht en liefde naar de ander stromen,
om weer zicht te geven, hoop op een toekomst.
Aanraakbaar voor het Licht
We kunnen elkaar helpen de luiken te openen.
Soms is één blik, één woord, één oprechte aanraking genoeg.
Dan ben jij het venster waardoor een ander uitzicht krijgt —
een glimp van hoop, een straal van licht in hun donkerte.
Moge jouw hart een open venster zijn,
aanraakbaar voor het licht van God.
Door dat goddelijke Licht gaan de luiken rondom je hart open.
Je wordt aan het licht gebracht — geheeld, geopend, vernieuwd.
Opgericht mag je staan in dat Licht,
met een open venster voor de ander om je heen.
