Tijd voor bezinning

Onze levensweg kunnen we vaak met een labyrint vergelijken en soms met een doolhof. In een labyrint bewandel je één weg. Een weg met telkens weer bochten en lijkt het alsof je weer terugkeert en soms ga je rakelings langs je doel en dan weer lijkt het alsof je weg er ver vandaan is.. Maar uiteindelijk kom je tot je doel, het midden.

Labyrint

Een doolhof daarentegen bestaat uit vele paden. Je kunt kiezen, welke weg je neemt. Maar in een doolhof kun je op een doodlopende weg komen en dan moet je weer terug tot aan de splitsing van paden. In een doolhof kom je tot het doel, de weg eruit. Voor de een is het een lange reis en voor de andere een kortere reis.

Het leven is een voortdurend verder gaan soms net als een labyrint: soms dichtbij en dan weer veraf van het doel. We weten nooit precies, hoe ver we zijn gekomen, want we overzien de weg enkel tot de volgende bocht. Maar is het leven een labyrint, dan kunnen we er zeker van zijn, dat de weg in ieder geval naar het doel zal leiden.

Zich op weg begeven en om stap voor stap steeds verder te gaan om eens het doel te bereiken. Ieder moet zijn of haar eigen weg door het leven gaan, niemand kan de weg voor een ander gaan. We zeggen: ’De weg is het doel’. En daarom zullen we de omwegen ook niet als zinloos zien. Maar juist als een belangrijk deel van onze levensweg. Want dat, wat eerst zo zinloos schijnt, omdat we niet de hele weg kunnen overzien, wordt misschien wel gaandeweg en door de tijd als zinvol ervaren. Zo zijn omwegen er ook voor om ons tijd te geven en dingen bewust te laten worden, die we eerder niet zagen.

Op onze levensweg doen we ervaringen op, door hoogte- en dieptepunten kunnen we ons zelf leren kennen. Zo is iedere stap die we gaan, ook een stap tot bewustwording. We hoeven geen angst te hebben, of de moed te verliezen, als het leven net weer een omweg schijnt, of als we geen doel meer voor ogen hebben. We mogen veeleer daarop vertrouwen, dat alles een zin heeft en dat iedere stap die we gaan ook een stap is, die ons eens naar het doel leidt.

In het vorige blogartikel heb ik al iets verteld over een labyrint. Het labyrint wordt als een weg tot inkeer gezien, een weg waarop de mens zijn leven overdenken kan. Wie zich zelf, de zin van het leven en God ervaren wil, die moet ook bereid zijn deze weg met al zijn bochten en zijn onbekende lengte te gaan. Het lijkt erop, alsof je weer terugloopt…En toch zijn al die bochten en veranderingen als een spiegel van onze eigen levensweg.
Diegene die in het midden van het labyrint komt, kan dan vaak vandaar uit zijn richting veranderen. Op deze wijze is het labyrint een beeld voor de basis van hoop. Diegene die bereid is en niet opgeeft, mag in zijn gecompliceerde en verwarrende leven omkeren, opnieuw beginnen en uiteindelijk opstaan.

Het is goed om een tijd van inkeer en bezinning te hebben. Met vragen onderweg gaan :

• Heeft het je laten groeien in geloof en vertrouwen. Of heeft de afgelegde weg je bitterheid gebracht?
• Welke doelen had je voor ogen en zijn ze nog hetzelfde?
• Wat is de oorsprong, de zin en het doel van mijn bestaan?
• Welke mensen heb ik ontmoet en moest ik loslaten op een gedeelte van mijn levensweg?
• Heb ik daarbij stilgestaan om te rouwen en kon ik dan weer opstaan om los te laten en de dierbare herinnering in mijn hart meedragen?
• Wie ben ik en wie ben ik voor een ander?
• En, wat is voor jou een essentiële vraag?

Zo’n bezinning kan je dichter tot jezelf en dichter tot God brengen. Het kan je tot nieuwe inzichten brengen, want je loopt naar het midden, naar je eigen hart, en daar ontvang je inzicht, moed en hoop.